Vreugde en Verdriet in Conflict
Eindelijk zwanger na een lang traject waarbij jij jezelf moest injecteren met hormonen. Toeters en bellen met maar 1 wens , 1 hoop, 1 doel. Een kindje van jullie samen.
En deze wens ging dubbel in vervulling, niet 1 maar 2 kloppende hartjes bij de eerste echo. Tegen het einde van de zwangerschap kreeg je plots klachten en werd de droom een nare nachtmerrie. Twee kindjes in je buik, voldragen, en maar 1 kloppend hartje. Jullie zoontje overleden in je buik, jullie dochter met spoed geboren. Jullie verdriet is groot, en daar waar je man praktisch wil verder gaan, de opluchting ervaart dat jij en jullie dochter gezond leven. Blijf jij leeg achter. Het gevoel dat je intuïtie je in de steek heeft gelaten. Boos op de handreiking van je man die naar de toekomst wilt kijken. Jij wil niet naar de toekomst kijken, je wilt om je heen kijken, staren en beseffen dat je rouwt om je zoon met je dochter in je armen.
Sta maar stil, wees maar stil, huil maar….. laat de tranen van vergeefsheid maar toe. Deze tranen heb je nodig om verder te komen. Maar die tranen komen niet. Ik vraag je een brief te schrijven naar je zoon, maar de beelden blijven je ’s nachts wakker houden. Je hebt te weinig ruimte. Hoe meer “ze” je willen helpen, fiksen hoe minder ruimte je ervaart om te rouwen. Durf het maar, laat de pijn maar toe zodat je lijden kan stoppen.
Je hebt het toegelaten, je hart geopend en je hart laten huilen. Moed verzamelt en de brief geschreven, kijkend in de nacht terwijl je een felle ster zag fonkelen. Je schoonheid heeft een stukje glans verloren, lijden en kwetsbaarheid in al zijn puurheid hebben je gevormd tot de persoon die je nu bent. Vrouw een moeder van 2 kinderen, je dochter op je arm en je zoon omarmd in je hart.
Besef dat je nu dichter met jezelf in verbinding staat dan je ooit bent geweest. Je zoon heeft iets in jou aangewakkerd, je voelt het en wilt het voeden. Je blijft loyaal aan jezelf en laat los wat uit je handen glipt……het perfecte plaatje laat je los. Het schilderij wat is ontstaan na het verlies van je zoon, met je dochter op je arm krijgt kleur. Buiten de lijntjes, verre van perfect, je schildert zonder te weten welke kleur, welk penseel en welke klodder je op je schilderij gooit. Maar het is prachtig, zonder verwachting, zonder belemmering.
Je gaat alleen verder met je dochter op je arm en een gemis met een glimlach van liefde en een traan van pijn. Je onbevangenheid is er niet meer. Letterlijk leven, dood en afscheid in je gedragen. Je bent een vrouw geworden die een verlies met haar meedraagt vol waardigheid, trots, respect. Je dochter op je arm, in verbinding met jezelf.
Een schilderij zonder titel, waarin jij de stilte in jezelf toe kunt laten.
En je dochter wijst je de weg, ze weet de weg naar THUIS
