Kwetsbaar, een hart vol pijn. Beide in rouw, tegelijk. Samen en toch zo verschillend zitten jullie naast elkaar. Samen zwanger en dan plots beslist moeder natuur om genadeloos toe te slaan. Daar waar het hartje hoorde te kloppen op de echo……. is het plots stil.

Het lijf nog zo zwanger, het kind zo gewenst. Het lijf houdt het kind vast, het hoofd houdt de zwangerschap vast terwijl het lichaam moet gaan bevallen. Hoe doe je dat? Bevallen terwijl alles in jou het kind in je wil laten groeien om pas geboren te worden als het moment daar is.

Bevallen zonder een huil van baby. Dat is zo stil. Bevalling zonder ontlading, zonder blijdschap…… samen vader en moeder worden en toch is het stil. Met honderdduizend waarom vragen waar heel vaak geen troostend antwoord voor is.  Zo het had toch niet moeten gaan.

En dan zitten jullie samen in mijn praktijk. Samen en toch zo alleen. Want hoe doe je dat? Tegelijk verdrietig zijn, samen rouwen om het kindje dat zo gewenst is. Samen mama en papa zijn en afscheid moeten nemen van je kind.  De verbondenheid die jij, mama van je kindje, zo intens hebt gevoeld in je buik. En jij vader, je wilt het fiksen, oplossen je lieve vrouw aan de hand nemen om te helpen. Om hier samen uit te komen.

Maar ze wil niet…….. ze is er nog niet klaar voor. Het lijf voelt nog zwanger, de borsten hadden de melk al klaar.  Maar het is stil. Ze wil niet vooruit, niet loslaten, niet verder gaan. Ze is daar nog niet.

Ik laat de stilte toe……. De stilte die ik herken van al mijn jaren als obstetrie verpleegkundige op de verloskamer. De stilte zijn de woorden van de pijn waar geen woorden voor zijn.  Als een levenloos kindje wordt geboren zijn er even geen woorden. Dan is de stilte  het besef dat het echt waar is, dat het kind stil geboren wordt.

Bij het sterven van een kind tijdens de zwangerschap…… verlies je als ouder samen de toekomst van dat kind. De relatie met je kind heeft zich niet kunnen ontplooien. Het voelt als onnatuurlijk, niet eerlijk, zo had het niet moeten en mogen gaan. Samen tegelijk hetzelfde verlies op hetzelfde moment, en toch allebei in je eigen rouwproces. Hoe kun je dan verder? Rouw en hoop, rouw en een blijvende kinderwens. Als je je kind verliest, verlies je een deel van jezelf. De omgeving wil je troosten maar vind de juiste woorden niet, je ervaart zelfs dat ze een beetje bang van je zijn. Niet durven vragen naar je verhaal van het kindje wat ze niet hebben gekend.

Ik vraag je naar je verhaal. Het verhaal van de vrouw die niet verder wil. Het verhaal van de man die wilt fiksen. Ik vraag hem om te wachten, ze is daar nog niet. Vertel eens over je kindje, het meisje, zo mooi, kwetsbaar en perfect. Alles heeft ze, maar haar hartje is stil. Ik laat haar een brief schrijven aan de dochter die ze niet los wilt laten.  En samen, met de tijd en de ruimte in mijn praktijk, kunnen jullie samen huilen en roep je boos in ontlading: “Ik  wil haar niet  los  laten, ik wil haar omarmen.”

En je hebt gelijk. Omarm de pijn om het kind in je hart met je me te dragen, voor altijd in stilte.

Katja