Zo had het niet moeten gaan, alles is zo veel en intens geweest dat je samen op overlevingsstand bent gegaan.
En vandaag mag je voorzichtig beginnen om deze stand uit te zetten, je hart laten smelten, je tranen laten vloeien. De tranen van vergeefsheid die je doen beseffen dat het is gegaan zoals het is gegaan.
Niet het “een plekje geven”, maar “meenemen en anders vasthouden.”
Inzoomen op je dapperheid en kracht zodat er balans ontstaat. Beseffen dat wat er gebeurd is, voorbij is. Wat er overblijft en wat je anders zou willen voor de toekomst. De tijd naar de geboorte ging je al in overlevingsstand. Het beschermingsmechanisme van je brein, je zoontje veilig maar ziek in je buik. Ziek geboren en nog zieker dan verwacht. Gelijk uit je handen, in het couveusetransport terwijl jij leeg achterbleef in het verlosbed. Een periode die volgt met onzekerheid, bezorgdheid en “logeren in het
Ronald McDonalds huis”.
Het magisch eerste flesje uit je handen moeten geven en vast in je patroon om altijd maar lief en aardig te blijven voor de omgeving, zo had je het immers geleerd. Terwijl alles in jou wilde schreeuwen: “Ik ben zijn mama, ik wil het doen.”
Maar nu zijn jullie thuis, mogen jullie smelten. Je zoontje is thuis. Veilig, geborgen in liefde en warmte. Tijd om te helen en te hechten. Voor jou, je man en jullie zoontje. Ook je zoontje mag smelten, huil maar jongen. Vertel hem maar dat je er voor hem bent en nergens naar toe gaat. Je ervaart zijn tranen als ontroostbaar, maar huilen is een manier van verwerken, de pijn, het zelf willen drinken i.p.v. het slangetje in zijn neus, het strijden voor zijn melk.
Vertel hem maar dat hij niet meer hoeft te strijden als een ridder maar weer baby mag zijn, dat
het goed is, drink maar, huil maar.
Creëer een nieuwe ervaring, ga samen terug naar het korte, magische moment dat jullie zoontje geboren werd en creëer hier een nieuw verhaal achter. Ga samen bloot, huid op huid, bloot bij je borsten, en geef vol overgave het flesje aan jullie zoontje. Misschien is het niet zijn eerste flesje, maar wel een flesje dat met liefde gegeven wordt en zonder pijn gedronken wordt.
Voel dat jullie thuis zijn en niet meer in het ziekenhuis, geen verpleegkundige, geen sonde, geen protocol. Weg van de zin in je hoofd: “Ik heb hem uit handen moeten geven.” Ruimte voor de zin: “Ik zie jou, ik ben hier en ga nergens naar toe.”
Je hebt je zoontje verteld dat hij niet meer hoeft te strijden en hem zelfs geleerd dat hij veilig is in zijn eigen bedje. Hij ziet je niet, maar je bent er wel. Als het kiekeboe spelletje, het “overbruggen” van de hechting. Je hebt hierin je intuïtie gevolgd en hierop durven vertrouwen. Voed deze kracht maar, want deze kwaliteit heeft honger en kan je helpen om bescheidenheid
wat minder ruimte te geven en je grens beter zichtbaar te maken.
