Wat maakt dan toch dan we een emotie zoveel langer ervaren….. er soms letterlijk in vast blijven zitten?

Een emotie wordt dan een wir-war van ervaringen en herinneringen uit het verleden en het heden. Het heden is de primaire emotie… die voel je, die is helend.

Een secundaire emotie werkt juist belastend, ontstaat vaak als je de primaire emotie niet kunt of wilt voelen…….. gedachten door ervaringen en herinneringen voeden dan deze emotie.  Secundaire emoties duren dan ook veel langer….. kunnen soms wel jaren aanhouden. De reden hiervan is dat je niet bij de helende laag kunt komen.

Zoals Sǿren Kierkegaard ( een Deense filosoof uit de 19 eeuw) het zei:

“Loslaten zorgt voor een tijdelijk verlies van houvast. Niet loslaten zorgt voor het permanent verliezen van houvast”

Dan is een emotie dus niet meer vloeibaar…….. maar bevroren tot ijs.

Hoe laat je dit ijs smelten? Zodat je bij de helende laag kunt komen en niet steeds het verleden in het heden “plopt”.

Wachten…….

Gewoon wachten met tijd en rust voor jezelf en de emotie, want doordat je wacht, neem je afstand van datgene waar je mee bezig was. Neem je afstand voor de wir-war aan gedachten…. Van datgene wat je niet wilt loslaten. De kern wordt dan zichtbaar. Het ijs is dan dus eigenlijk de manier waarop we tegen de emotie……er een probleem in zien, of er een probleem van maken..

Neem bijvoorbeeld de emotie woede…… woede is er tenslotte vaak veel langer dan 90 seconden.

Woede is een emotie die wij heel makkelijk kunnen voeden. Voeden met gedachten wat maakt dat de emotie woede langer blijft en niet alleen als emotie, maar vaak overgaat in  gedrag.  Het even wachten… tot 10 tellen….. of tot 100. Even afstand nemen. “Er een nachtje over slapen”, zodat ons onderbewuste de tijd heeft om aan de slag te gaan terwijl wij slapen. Er een idee, een oplossing, een bezinking of er een moment van bezinning komt.

Als je tijd neemt…. Jezelf de tijd gunt om je ijs te laten smelten kun je pijn accepteren en de emotionele lading loslaten. Benoemen van de pijn geeft acceptatie en vervolgens berusting.

Om vervolgens de aandacht de verleggen naar; wat  zou je willen? En wat heb je daarvoor nodig? Door langzaam de aandacht te verleggen naar wat je nu echt wilt wordt helder waar je naartoe wilt. Hierdoor ontstaat er het gevoel meer invloed op het eigen leven te hebben en ontstaat er meer veerkracht, vindingrijkheid en herstel. De vraag: Wat wil ik? Deze vraag heeft tijd nodig. En dit gaat vaak goed samen met wandelen. Tijdens het wandelen lukt het je beter om grip te krijgen op je gedachten. Dat de leegte er gewoon even mag zijn zodat het ijs in jou kan smelten.

-katja-